Van haiku naar “ja”

Weet je nog, die dag vol harten en verwachting?
We zouden alleen koffie drinken – even kijken, even aanvoelen – maar ergens tussen berichtjes en plannen werd het een echte date. Valentijnsdag.
De lucht rook naar belofte.
We lachten om woorden, om zinnen die bijna een haiku waren, alsof het toeval zelf een spelletje speelde.
Aan het eind van de avond, toen de wereld even alleen uit twee stoelen en een tafel leek te bestaan, kwamen er elf post-its tevoorschijn – een haiku-puzzel, een geheim in fragmenten.
Die kleine gebaren, die glimlach: dat was het begin.

De dagen daarna ontvouwden zich als vanzelf.
Een eerste kus die alles zei.
Een wintersport in Oostenrijk, een weekend in Lissabon – en toen, de stilte van een wereld die dichtging.

Terwijl buiten de straten leeg werden, werd het binnen steeds voller: met koffie, met gesprekken, met stilte die geen stilte was.
We leerden elkaar kennen in het ritme van de dagen: hoe jij lacht, hoe ik luister, hoe we kunnen zwijgen zonder iets te verliezen.

De jaren erna waren een verzameling van beweging.
We ontdekten steden en bergen, zon en sneeuw.
Van Parijs tot New York, van Berwang tot Birmingham.

Overal waar we kwamen verzamelden we indrukken en herinneringen die bleven.
We leerden dat liefde niet alleen in grote gebaren schuilt, maar in het onuitgesprokene, het vanzelfsprekende — in hoe we elkaars hand vinden zonder te kijken.

Er waren ook dagen van verlies en angst.
We hebben afscheid moeten nemen, en de wereld werd even klein toen ziekte ons stilzette.
En toch was er, midden in die stilte, iets dat bleef bestaan – een adem, een hand, een blik die zei: we komen hier doorheen.
Dat vertrouwen, dat stille weten dat we samen sterker zijn dan wat ons breekt, is de grond waarop we verder bouwen.

Nu staan we aan het begin van iets nieuws.
Een huis dat langzaam vorm krijgt, muren die wachten op onze verhalen.
Het is meer dan steen en hout – het is een belofte.
Een thuis waar licht door de ramen zal dansen, waar herinneringen zullen groeien als wijnranken in de zon.
En precies zes jaar na die eerste avond, op 14 februari 2026, spreken we het hardop uit: ja.
Een ja dat alles omvat wat we waren, zijn en nog worden.

Die eerste haiku –

Voor het eerst samen
naar verre sterren staren
elkaars hemel zien

– hangt nog steeds in ons hart.
De sterren zijn niet veranderd.
Alleen wij zijn dichterbij gekomen.

En nu willen we, samen met jullie, de liefde vieren die ons hier heeft gebracht.

Laat je ons hier weten of je er bij bent als wij gaan trouwen op 14 februari?